فیلمنامه نویس فیلم سینمایی «روز سوم» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس اظهار داشت: ما در کشورمان نه تنها در رابطه با مبعث پیامبر (ص) بلکه در بسیاری از مناسبت های مهم دینی و ملی کم کاری داریم؛ با اینکه امروزه تمامی مردم جهان و حکومت ها به این نتیجه رسیده اند که سینما یک زبان بین المللی است و تأثیر و نفوذ آن کاملاً مشهود و مشخص است ما همچنان دست روی دست گذاشته ایم و دست به تولید آثار ارزشی نمی زنیم که بتوانند جاودانه و ماندگار شوند و نسل های امروز و فردای کشور از آن بهره ببرند.

وی ادامه داد: پس از اتمام هشت سال جنگ تحمیلی ما در کشور به نوعی ثبات دست یافتیم و اگر مدیریت درستی در سینما وجود داشت می بایست اقدام به تولید آثاری دینی می کردیم که بتوانند برای مخاطبان دلنشین باشند و آن ها از تماشای این فیلم ها لذت بصری و معنوی ببرند اما متأسفانه در تمامی دوره ها و دولت ها در این زمینه کم کاری بسیاری صورت گرفت و همچنان نیز ادامه دارد.

سجاده چی سپس دلیل ماندگاری اثر درخشانی مانند «الرساله» ساخته مصطفی عقاد را به دلیل ساخت این فیلم در یک فضای استاندارد جهانی دانست و خاطرنشان کرد: زنده یاد مصطفی عقاد الزماً با جمع آوری افراد نامدار و حرفه ای سینما مبادرت به ساخت یک فیلم نکرد و سعی کرد عوامل و افرادی را به کار گیرد که نسبت به کارشان عشق و ایمان دارند و همین باعث شد تا فیلم وی اثری لطیف و دلنشین شود که تا به امروز در جهان اسلام مشابه آن ساخته نشده و هنوز با هر بار بازپخش مورد توجه مردم قرار می گیرد.

وی در ادامه این گفتگو اظهار داشت: البته یکی از دلایل مهم ماندگار شدن این اثر سینمایی آن است که «الرساله» اولین فیلمی در جهان اسلام است که با این ابعاد ساخته شده و همیشه این اولین ها هستند که می توانند جاودانه شوند و بعدی ها مورد قیاس با اولی ها قرار می گیرند و معادل نشینی هایشان آشکار شده و باعث می شود تا چندان مورد اقبال مردم واقع نشوند؛ از این رو زمانی که برای بار اول یک فیلم خوب در هر زمینه و موضوعی ساخته می شود ساختن آثار مشابه با آن سخت شده و باعث می شود که چندان مورد توجه مردم قرار نگیرند.  

فیلمنامه نویس فیلم سینمایی «قاعده بازی» در همین رابطه افزود: البته فیلمسازان قطعاً نباید به صورت باری به هر جهت مبادرت به ساخت فیلم هایشان کنند و این مطلب را دستمایه قرار دهند تا آثار ضعیف و بی مخاطب تولید کنند؛ هرچند که خوشبختانه پرداختن به این موضوعات به گونه ای است که تا نیت خیری پشت آن نباشد این گونه آثار تولید نمی شوند اما اینکه چرا تاکنون این اتفاق در سینمای ما محقق نشده که فیلمی در حد و اندازه فیلم زنده یاد عقاد ساخته شود دلایل زیادی دارد؛ این در حالی است که بسیاری از کشورهای دنیا فیلم های زیادی در رابطه با دین مسیحیت تولید کرده اند که باعث تقویت و تحکیم مبحث دین در میان مردم شان شده است.

این فیلمنامه نویس برجسته سینمای کشور ادامه داد: معتقدم اگر همه عوامل خوب سینمای ما در کنار هم قرار بگیرند اما ساختار و مدیریت و وضعیت تولید در سینمای ما نامناسب و الکن باشد هرگز نخواهیم توانست به آنچه که مورد نظرمان است دست یابیم؛ ما باید در ابتدا پایه های سینمای کشورمان را مستحکم کنیم و سپس به این فکر بیفتیم که فیلم های دینی و ارزشی تولید نماییم.

سجاده چی در بخش دیگری از این گفتگو با تأکید بر اینکه سینمای ایران نیاز به تولید آثاری مبتنی بر ارزش های دینی دارد اظهار داشت: دیدن ایمان روی پرده نقره ای برای مردم بسیار دارای جذابیت است و به همین دلیل است که در جهان مسیحیت بارها این کار را انجام داده اند و موفق شده اند که دین را روز به روز در میان مردم کشورهایشان قوی تر کنند؛ قطعاً سیستم درست مدیریتی است که در این کشورها درست عمل می کند و این امکان در این کشورها فراهم است که هر فیلمسازی در هر زمینه ای که مایل باشد کار انجام داده و کسی مانع تولید فیلم هایش نشود.

فیلمنامه نویس فیلم سینمایی «پاتال و آرزوهای کوچک» افزود: در کشور ما اگر بهترین و با ارزش ترین و شریف ترین انگیزه ها را هم داشته باشید نهایتاً با ناکارآمدی مواجه شده و محصول نهایی اثری ضعیف می شود چرا که سینمای ما سینمایی بی تأثیر است؛ ما چه فیلم راجع به حضرت رسول (ص) بسازیم و چه هر موضوع دیگری فرقی ندارد؛ در سینمای کشور ما هیچ گونه گفتمانی قالب نیست. سینمای ایران تأثیری روی تماشاگر نمی گذارد و هیچ تماشاگری با دیدن آثار سینمایی ما نمی تواند به چیزی پایبند شده و یا از آن بری شود.

وی در خاتمه این گفتگو متذکر شد: مردم در کشور ما تنها برای گذران زمان و ساعتی سرگرمی به سینما می روند و این به دلیل آن است که هیچ گونه فرهنگ سازی در مقوله هنر هفتم در کشور ما وجود نداشته است اما در هالیوود فیلمسازان و مردم به دلیل فرهنگ سازی که وجود دارد همگی به دنبال منافع ملی شان هستند؛ متأسفانه وضعیت سینمای ما امروزه به گونه ای است که فیلمسازان از هر خط و جبهه فکری و عقیدتی نمی توانند روی مردم تأثیر بگذارند و باید برای این مهم تدبیری جدی اندیشه کرد.